Vlak voor de wekker afgaat, ben ik al wakker en ga dan meteen maar douchen. Wanneer we allebei klaar zijn, gaan we naar het restaurant voor het ontbijt. Daar is het een groot Aziatisch festijn en een kakafonie waar je U tegen zegt. Gelukkig lukt het ons om toch nog wat op het ontbijtbordje te krijgen want voor je het weet wordt je aan de kant geduwd of men grijpt gewoon om je heen voor je neus de dingen weg die ze nodig hebben. Sommige personen zijn zelfs ronduit onbeschoft tegen het personeel, niet normaal. Na het ontbijt moeten we nog even bij de receptie zijn en terwijl de receptionist ons iets aan het uitleggen is, duikt een van de Aziaten tegen Marco aan en wil de aandacht van de receptionist. Waarop hij een erg vriendelijke blik krijgt toegeworpen en in puur Nederlands gezegd wordt dat hij toch echt even op zijn beurt moet wachten. Het blijven met tijd en wijle aparte mensen.  

Akram staat al  op ons te wachten wanneer we iets voor 8 uur naar buiten lopen. De zon schijnt al weer aardig en wederom wordt het een prachtig zonnige dag. We zetten koers naar Umm Qais ca 100 km ten noorden van Amman. Ook hier in Amman hebben ze een stevige ochtenspits en wanneer het verkeerslicht op groen springt, krijgt men niet echt de kans om op te trekken want het staat meteen al te toeren van schiet op... Maar net buiten de stad wordt het al weer wat rustiger en kunnen we weer genieten van het mooie landschap en de prachtige vergezichten.  

Bij Irbid is het uiteraard ook weer wat drukker. Dit is de tweede stad van Jordanië na Amman met zo\'n 500.000 inwoners. Het verkeer is hier echt een chaos en het is vaak het recht van de sterkste. Akram zit allemaal wat zenuwachtig voor zich uit te kijken en wat zenuwachtig te mompelen. En ipv. dat hij rechtsaf richting Umm Qais gaat, rijdt hij rechtdoor. Ik denk nog van hij zal wel een alternatieve weg weten om de drukte wat te ontwijken, had hij een paar dagen eerder ook al gedaan. Op een gegeven moment draait hij om en dat bevestigd ons vermoeden dat hij niet weet waar hij zit cq waar hij naar toe moet. Even later stopt hij langs de kant van de weg en vraagt welke richting wij op moeten. Wanneer hij instapt is het mea culpa, mea culpa maar hij is hier nog maar 2 x eerder geweest, maar nu weet hij waar hij moet  zijn.

Even later stopt hij weer, maar nu om wat fruit voor ons te kopen als goedmakertje voor de verloren tijd. Goed bedoeld, maar wij willen wel graag alles zien wat op ons lijstje staat en als hij niet weet hoe hij daar moet komen.....
Uiteindelijk komen we ca. 30 min te later dan gepland bij de plek aan waar we moeten zijn. Akram vraagt aan Marco of hij boos is. Nee dat niet, maar wel teleurgesteld. Je gaat er immers vanuit dat wanneer je een chauffeur hebt die weet wat je programma is, dat hij ook weet hoe hij bij de te bezoeken plekken moet komen. Nu snappen wij ook wel waarom hij in Wadi Rum niet zo happig was om naar  Umm Qais te rijden. Het was niet zo zeer het gedoe in Syrië - Umm Qais ligt heel dicht bij de grens - maar het feit dat hij hier de weg niet kent.  

Enfin, wij gaan ons ding doen. Umn Qais is de locatie vande oude Grieks-Romeinse stad Gadara. De ruïnes kijken uit over de Golan Hoogvlakte en het meer van Tiberias. Wij zien dus links van ons Israël en schuinrechts voor ons Syrië liggen. Sinds 1974 is men hier bezig met het opgraven van de Romeinse resten. Het is op zich een leuke site om te zien. Wel is er geen beschutting, dus mocht je dit willen bezoeken is dat wel  iets om rekening mee te houden want het was behoorlijk warm - 11.10 uur en 38 graden om maar wat te noemen.  

Dan gaan we op door naar de volgende stop. Akram is behoorlijk tam en hij zegt weinig. Wanneer we weer in Irbid zijn, lijkt er geen einde aan de stad te komen. En dat is ook niet zo verwonderlijk want wederom is Akram de weg kwijt. Ook mist hij tot drie toe een bordje. En het verkeer is van dien aard dat  je niet even kunt zeggen goh we draaien om. Uiteindelijk lukt het hem na 2 vragen om de stad uit te komen. En dat na 55 minuten.  Nu nog Ajlun weten te vinden. Ook bij Ajlun rijdt hij wederom verkeerd. Uiteindelijk seint hij iemand onderweg en die wijst hem de weg oftewel omdraaien en de hele weg weer terug. Uiteindelijk hebben we 2 uur over een 40-45 km gereden.   Bij het fort gaat Akram naar binnen en koopt de toegangstickets voor ons, ook dit is voor hem een gebaar van excuus. Goed bedoeld, maar het kan dus niet zo zijn dat hij nu in een keer alles gaat betalen voor ons. Eerst maar es het fort bekijken, dat wij al in de verte hadden zien liggen.

Je snapt meteen weer de achterliggende gedachte van deze strategische ligging. Qalat ar-Rabad is een groots voorbeeld van Arabische militaire bouwkunst. Het werd in 1184-1185 gebouwd deels als reactie op de invallen van de kruisvaarders. Het fort is tot laat in de 18de eeuw gebruikt door de Osmanen. Door de ligging op ruim 1200m hoogte heb je vanaf dit fort een schitterend uitzicht op de Jordaanvallei.  Het is vrij goed bewaard gebleven en als je dan toch al naar Umm Qais en Jerash, dan is de op zich redelijk korte stop (met een 30-45 min heb je het wel gezien) zeker de moeite waard. We zetten koers naar Jerash. Ik betaal Akram de 2JD terug en zeg hem dat het niet nodig is dat hij voor ons betaalt. Wanneer we weer op de doorgaande weg zitten, komen we bij een uitzichtspunt vanwaar je een leuk shot kunt maken van het kasteel. Zodra Marco is uitgestapt, vraagt Akram of klopt dat Marco heel boos is op hem. Ik zeg dat Marco erg teleurgesteld is en dat ik vind dat de touroperator Akram slecht heeft ingelicht over ons programma, dan had hij zich immers beter voor  kunnen bereiden. Wederom vertelt hij  op een verontschuldigende toon dat hij pas 2x eerder hier is geweest en dat hij de weg niet goed kent, maar nu naar Jerash kent hij echt de weg en zal hij  niet meer verkeerd rijden. Ook is hij vraagt hij of wij een klacht hebben ingediend met bij de touroperator, want als dat zo is, raakt hij  wellicht zijn baan kwijt. Ik verzeker  hem dat wij dat niet hebben gedaan en ook niet zullen doen, maar  hij lijkt weinig gerustgesteld.  

In Jerash gaan we eerst lunchen, het is al rond 1430 dus wij lusten wel wat. Het restaurant waar we naar toe gaan is een typisch restaurant dat is ingericht op de ontvangst van grote reisgezelschappen die met bussen tegelijk aankomen. Naast het buffet is er ook mix-grill beschikbaar, dat Marco kiest en ik ga voor het buffet. Ik schep snel wat op een bord want er komt net een volle touringcar binnen en die groep gaat ook meteen richting buffet. Het eten smaakt goed, vooral het versgebakken dunne brood dat wij erbij geserveerd krijgen.  Meteen na de lunch stappen we op en om 1515 uur komen we bij de ruïnes van Jerash aan.  

In de auto al zie je de zeer indrukwekkende zuidpoort al staan - tenminste afhankelijk van welke kant je de ruïnes benadert.. De opgravingen hier zijn begonnen in 1920 en brachten een van de best bewaarde en meest oorspronkelijke Romeinse steden in het Midden-Oosten aan het licht. Het is  werkelijk een prachtige plek om te bezoeken. Trek er ruim de tijd voor uit, wij hebben er uiteindelijke 1.5 uur overgedaan. Ook hier is weinig beschutting, maar gelukkig waren we zo slim om een flesje water mee te nemen. Rond 1600 uur geeft de thermometer aan dat het een verkwikkende 39 graden is, gelukkig staat er iets of wat van een briesje. Op de terugweg worden we aangesproken door 2 mannen met een kind. Ze willen graag met ons op de foto. Ze blijken uit Irak te komen en spreken zo goed als geen Engels. Het kind is een hele blije jonge en komt mij nog achterna gerend. Watta Nèm.....het duurt even maar dan valt de Dina (ze hebben hier geen Euro\'s ;-) )r bij mij. Hoe ik heet. Hij heet Mohammed. De heren bedanken ons en zeggen gedag. Naderhand op de parkeerplaats tuteren en zwaaien ze nog even naar ons.  Heel grappig.  

Het is 1645 uur wanneer we naar het hotel rijden. We hebben geen tijd meer om in Amman nog wat te bezichtigen. Morgen gaan we 0m 0730uur op pad richting de Woestijnkastelen. Hopelijk kent hij daar wel de weg, want hij was een paar dagen geleden ook hierover niet zo enthousiast en hebben we morgenmiddag nog tijd om Amman te bekijken.  Het is morgen wel vrijdag de 13e....hopelijkk wordt het lot niet getart.....

Late lunch is dus ook wat later eten. Het aanbod aan restaurantjes rondom ons hotel valt zeker voor een zakelijk district wat tegen. Of je moet van fastfood en of snacks in een van de vele koffiehuizen/cafeetjes houden. Uiteindelijk zijn we in het Millenium Hotel terecht gekomen, waar ook een Aziatisch restaurant in gevestigd is. Dit restaurant is net pas open en gaat pas volgende week officieel open. Terwijl we aan het eten zijn is in de lobby bar een photo shoot bezig voor een bruidspaar. Best grappig om te zien in welke poses ze allemaal neergezet worden. Na een heerlijk diner, gaan we weer terug naar het ons hotel, beetje luiwammessen. Morgen is het normale tijd weer op.....0615 uur. Helaas wil het met het uploaden van de foto\'s wegens wat tijdgebrek nog niet helemaal vlotten (uitzoeken, verkleinen, goed zetten en uploaden). Maar dat kan eventueel in Aqaba ruimschoots goedgemaakt worden.